III

*Blue*

                Obudziłam się wczesnym rankiem. Słońce dopiero co wschodziło nad zatoką Long Island. Rozejrzałam się do koła. Było słuchać szum fal oraz lekkie pochrapywanie mojego brata z sąsiedniej pryczy. Westchnęłam i podniosłam się z łóżka. Podeszłam do komody i wzięłam z niej dresy, ciepłą bluzę i koszulkę na ramiączka z logiem obozu herosów. Chociaż była zima w obozie nie było widać żeby ta pora roku w ogóle istniała. Oczywiście wczoraj rano jeszcze widziałam gdzie nie gdzie leżące, już ostatnie kupki śniegu tu i ówdzie, ale dzisiaj nie było już po nich ani śladu. Poszłam do łazienki, żeby przebrać się w mój strój do ćwiczeń. Gdy byłam już gotowa do porannego biegania założyłam jeszcze swój pierścionek, który dostałam od Hefajstosa i wyszłam na dwór.

                Zrobiłam  sobie krótka rozgrzewkę przed domkiem, już po chwili zaczęło mi się robić ciepło wiec rozpięłam bluzę. Postanowiłam, że pobiegnę przez plażę do lasu, a potem pójdę na arenę postrzelać z łuku, bo wątpię, że o tej porze znajdę już kogoś do treningu szermierki.

                Gdy dobiegłam do plaży odechciało mi się dalszego biegu. Usiadłam na piasku i patrzyłam na tafle falującej wody. Jestem ciekawa co bym teraz robiła gdybym nie została wygnana. Uniosłam rękę i zatoczyłam nią koło w powietrzu. Z wody podniosła się mała kula wody, kazałam jej podpłynąć do siebie. Była piękna, mokra i przeźroczysta. Zauważyłam w niej jakąś twarz, ale nie mogłam dojrzeć czyją.

                -Co robisz tu sama tak wcześnie – podskoczyłam na dźwięk głosu, który dobiegał gdzieś z za moich pleców. Kula wody spadła na piach i roztrzaskała się tworząc mokrą plamę. Odwróciłam się, za mną stał Nico.

                -Byłam pobiegać, a teraz miałam zamiar iść na arenę poćwiczyć – powiedziałam.

                -Widziałem, że dopiero tu przyszłaś – mruknął chłopak – wiem, że nie przepadasz za mną i moim towarzystwem. Jestem synem Hadesa i jestem przyzwyczajony do samotności.

                Miałam ochotę iść i się utopić. Nico wzbudził we mnie poczucie winy. Rzeczywiście nie lubiłam go zbytnio, ale nie zasługiwał na odtrącenie.

                -Siadaj – nakazałam chłopakowi, on tylko spojrzał się na mnie zdziwiony, ale wykonał moje polecenie.

                Teraz miałam okazję lepiej mu się przyjrzeć . Nico był ubrany w czarne spodnie i czarna koszulkę z logiem zespołu AC/DC. Miał czarne trochę przydługie włosy, bladą cerę i piękne czarne oczy. Można by nawet powiedzieć, że chłopak był przystojny. „Bo był…”.

                -Cześć jestem Blu, jestem córka Posejdona – zaczęłam pierwsza wyciągając do niego rękę. Chłopak popatrzył się na mnie ze zdziwieniem, ale chyba zrozumiał moją aluzję.

                -Hej, jestem Nico di Angelo mam szesnaście lat i moim ojcem jest Hades – powiedział i uścisnął mi dłoń.

                -Jesteś ode mnie młodszy? Dała bym głowę, że masz osiemnaście lat tak jak mój brat – powiedziałam.

                -Tak naprawdę to urodziłem się przed II wojną światową, ale prawie 70 lat byłem zamknięty w kasynie Lotos z wymazanymi wspomnieniami – westchnął.

                -O kurcze masz 86 lat. Nieźle.

                -Mówiłaś coś, o treningu na arenie? – zapytał.

                -Tak, mówiłam. I chciała bym żebyś poszedł ze mną – uśmiechnęłam się do niego co chłopak odwzajemnił i zaczął podnosić się z ziemi. Zrobiłam to samo i już po chwili szliśmy w stronę areny.

*Nico*

                Co ty robisz idioto?! – Wrzeszczałem w myślach sam na siebie. Byłem zły. Czemu w ogóle jej to powiedziałem? Nie lubiła mnie i to z wzajemnością. Z nią jest coś nie tak. Najpierw Hades karze mi dać jej list, a teraz w tej kuli wody, która podniosła z zatoki widać było cienie. Przerażające cienie. Percy czegoś takiego nie potrafi. Poza tym cuchnęło od niej śmiercią i podziemiem.

                Bądź miły Nico, chcemy się dowiedzieć wszystkiego na jej temat. – znowu ten nieznośny głos w mojej głowie.

                Szliśmy na tą arenę w ciszy. Chyba Percy nie powiedział jej, że czeka tam rozbrykany, udomowiony, piekielny ogar. W sumie to chyba jedyne stworzenie na tej ziemi, które nie patrzy na mnie z pogardą w oczach.

                Nawet się nie zorientowałem gdy dostałem w brzuch rękojeścią miecza.

                -Orientuj się di Angelo! – usłyszałem śmiech Blue. Wyjąłem swój miecz i przeniosłem się natychmiastowo cieniem za jej plecy, ale ona była przygotowana na atak z mojej strony, bo zamiast miecza w jej rękach był łuk ze strzałą na cięciwie, którą posłała w moją stronę. Zdążyłem odbić ją mieczem. Ruszyłem w jej stronę. Łuk Blue powrotem zmienił się w miecz. Dziewczyna posłała w moją stronę kulę wody, która trafiła mnie w tors. Przez chwilę straciłem orientacje, ale szybko się opamiętałem i ruszyłem w jej stronę. Skrzyżowaliśmy miecze. Zrobiłem szybki ruch klingą i wyrzuciłem w powietrze jej broń.

                -Wygrałem – powiedziałem z mieczem przy jej szyi.

                -Remis – powiedziała, a ja zauważyłem, że w ręku trzyma sztylet z morskich pereł przyciśnięty do mojej klatki piersiowej. Niezła jest.

                -Remis – przytaknąłem.

                -Niezły jesteś w szermierce – pochwaliła mnie Blue.

                -Ty też nie jesteś najgorsza.

                Usłyszeliśmy dźwięk konchy dobiegający z jadalni. Popatrzyliśmy na siebie i z uśmiechami na ustach pobiegliśmy na śniadanie. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, że jestem strasznie głodny. Blue była szybka, nie potrafiłem za nią nadążyć przez co używałem cienia, by się przemieszczać.

                -Jesteś za wolny di Angelo ! – krzyknęła w moją stronę dziewczyna.

                -W cale nie – oburzyłem się.

                Doszliśmy do jadalni ciągle się śmiejąc. Wszyscy patrzyli na nas, a w szczególności na mnie. Tak Nico di Angelo śmieje się, jakie to dziwne bla, bla, bla. Usiadłem przy swoim stoliku i zamówiłem tosty i colę. Po śniadaniu przeniosłem się cieniem do domku numer trzynaście i od razu wskoczyłem pod prysznic. Po porannej walce byłem spocony i brudny.

                Po skończonej kąpieli ubrałem się w czarne dresy. Nie miałem ochoty dzisiaj niczego robić, ale mój błogi spokój przerwało pukanie do drzwi. Podniosłem się leniwie z łóżka, na które zdążyłem się położyć przed chwilą. Otworzyłem drzwi.

                -Hej Nico! – usłyszałem damski głos, a po chwili trzymałem w ramionach moja przyrodnią siostrę Hazel.

                -Cześć Hazel, jak ja cię dawno nie widziałem – powiedziałem przytulając dziewczynę.

                -Nie chcę ci nic mówić, ale mógł byś się ubrać – zaśmiała się.

                -Um. Jasne – spanikowany pobiegłem do szafki i wyciągnąłem z niej jakąś koszulkę. – A więc co cię tu sprowadza?

                -Co już nie mogę odwiedzić swojej rodziny? – zapytała mierzwiąc mi włosy – wydoroślałeś Nico. Ostatni raz gdy cię widziałam byłeś chuderlawym nastolatkiem, a teraz prawie cię nie poznałam. Dobra wracając do tego po co tu przyjechałam to tak naprawdę nie wiem. Chejron wezwał mnie, Franka, Jasona i Reyne.

                -Dziwne. Tak w ogóle to miałem się wybrać do obozu Jupiter za jakieś trzy dni, ale jak już ty jesteś…

                -Dobra my tu gadu, gadu a chciała bym jeszcze przywitać się z Percym, Leonem i Piper – powiedziała dziewczyna – Idziesz?

                -Idę.

                Chodziliśmy po obozie szukając Pecyego. Zauważyłem jego Annabeth, Leona i Blue nad jeziorem. Percy obejmował Ann od tyłu trzymając swoją głowę w zagłębieniu jej szui. Zazdrościłem jej. Mogła być z chłopakiem, którego ja pragnąłem od dawna.

                -Hej Hazel! – usłyszałem jak Leo drze się w naszą stronę i macha ręką żebyśmy tu podeszli.

                -Hej Leo! – Hazel odmachała mu.

                -Hej jestem Blue. – dziewczyna wyciągnęła rękę w stronę Hazel.

                -Hazel. Jesteś tu nowa? – zapytała.

                -Tak jestem siostra Percyego – odpowiedziała.

                -Percy nie wspominałeś, że masz siostrę – oburzyła się Haz.

                -Sam nie wiedziałem, aż do wczoraj – wzruszył ramionami chłopak.

               

                Wieczorem na cześć delegacji z obozu Jupiter zostało zorganizowane ognisko powitalne. Blue siedziała z Percym, Jasonem, Leonem, Ann, Haz, Frankiem i Piper przy jednym stoliku. Śmiali się w najlepsze, gdy ja szwendałem się jak cień  po obozie. Rozmyślałem nad tym co mnie nurtowało od kąt Blue pojawiła się w obozie. Ona jest dziwna i na pewno ma jakiś sekret. A ja się dowiem o to jest.

                Nagle usłyszałem piski  przerażenia przy ognisku. Natychmiast tam pobiegłem. Gdy dotarłem na miejsce zobaczyłem Blue unoszącą się w powietrzu.

                -Witam młodzi Herosi – powiedziała dziewczyna strasznie skrzeczącym głosem. To nie był dźwięk należący do niej – myśleliście że pokonanie mnie zeszłego lata to był koniec? Mylicie się. Ja nadal żyję i planuje dla was coś specjalnego. Uważajcie przedstawienie się zaczyna.

                To powiedziawszy Blue runęła w duł. W odruchu przeniosłem się cieniem i złapałem ją w locie.

                -Nic ci nie jest? – zapytałem.

                -Nie, ale to było straszne – powiedziała i wtuliła się w mój tors. Wzdrygnąłem się, ale nie odsunąłem jej od siebie.

                -Herosi! – zagrzmiał głos Chejrona – Wszyscy rozejść się do domków. Nico zanieś Blue do szpitala, a grupowi za mną. Zwołuje naradę, na którą zapraszam również gości z obozu Jupiter.

                -Przepraszam – wyszeptała Blue.

                -Za co? – zapytałem zaskoczony.

                -Za Gaję ona obiecała… - dziewczyna nie dokończyła. Zemdlała pobiegłem z nią szybko do szpitala, gdzie zostawiłem ją pod opieką Willa syna Apolla, który kazał mi natychmiast wyjść z Sali.

                O co do cholery chodziło Blue. Co Gaja obiecała? Muszę się jak najszybciej tego dowiedzieć.

--------------------------------------------

Witam! Jak już pewnie zdążyliście zauważyć nasz Nico nie jest tym bidnym zamkniętym w sobie dzieciakiem z książki Pana Riordana.

Ten Nico to moje własne wyobrażenie jego osoby. 

A więc dodaje rozdział i to przed czasem. 

Teraz pytania do was.

Jak tam idą przygotowania do świąt choinka ubrana, pierniczki upieczone?

Tak? To dobrze.

Mam nadzieję, że rozdział się wam spodobał.

Do zobaczenia, a raczej do przeczytania w wigilie gdzie przybędę do was ze świątecznym One Shotem.